పుణ్యాన్ని ఆశించకు.. నిస్వార్థ దానంతోనే చిత్తశుద్ధి, మోక్షం!

పండితులు, ధర్మజ్ఞులు దానం యొక్క అసలు విలువను ఎప్పుడూ నొక్కి చెబుతుంటారు. దానం అంటే కేవలం ఇతరులకు ఏదో ఇవ్వడం మాత్రమే కాదు, దాని వెనుక ఉండే భావనే ముఖ్యమని వారు స్పష్టం చేస్తారు. ‘నాకు పుణ్యం దక్కాలి’, ‘నేను ఇస్తున్నాను కాబట్టి నాకు మంచి జరగాలి’ అనే స్వార్థపూరిత ఆశతో చేసే ఏ దానమైనా దాని పూర్తి ఫలాన్ని ఇవ్వదని చెబుతున్నారు. ఈ ఆశ అనేది లావాదేవీల (transaction) దృక్పథాన్ని సూచిస్తుంది, తప్ప నిస్వార్థ త్యాగాన్ని కాదు.
దానం చేసేటప్పుడు పుణ్యాన్ని ఆశించకపోవడమే కాక, ‘నేను గొప్ప దానం చేశాను’ అనే అహంకారం కూడా దరిచేరకూడదు. ఈ అహంకారం దాత యొక్క మనసును కలుషితం చేస్తుంది. ‘నేను ఇచ్చాను’ అనే భావన మనసులో పెరిగితే, ఆ దానం కేవలం తన గొప్పదనాన్ని చాటుకోవడానికి చేసిన చర్యగా మారుతుంది. అందుకే, పండితులు పుణ్యాన్ని, అహంకారాన్ని విడనాడి నిస్వార్థంగా చేసినప్పుడే దానానికి నిజమైన పవిత్రత లభిస్తుందని నొక్కి వక్కాణిస్తారు. ఇలాంటి నిస్వార్థత లేకపోతే, దానం చేసినా కూడా ఆశించిన ధార్మిక ఫలం, అంటే పుణ్యం లభించే అవకాశం చాలా తక్కువ.
నిజమైన దానం యొక్క ప్రధాన ఉద్దేశం దాత యొక్క అంతర్గత శుద్ధి. నిస్వార్థంగా దానం చేయడం వలన మనసులో పేరుకుపోయిన అశుభ్రత, స్వార్థం, లోభత్వం వంటి మాలిన్యాలు తొలగిపోతాయి. దీని ఫలితంగా ‘చిత్త శుద్ధి’ అంటే మనసు యొక్క పవిత్రత పెరుగుతుంది. ఈ శుభ్రమైన, స్వచ్ఛమైన మనసులోనే ఆత్మజ్ఞానం లేదా సత్య జ్ఞానం యొక్క అన్వేషణకు మార్గం సుగమం అవుతుంది. కేవలం దానం మాత్రమే కాదు, ఈ చిత్త శుద్ధిని సాధించడం ద్వారా ఏర్పడిన జ్ఞానమే జనన మరణ చక్రం నుంచి శాశ్వత విముక్తిని లేదా మోక్షాన్ని ప్రసాదిస్తుంది.
అందుచేత, కేవలం దానం చేయడం ద్వారా మోక్షం లభిస్తుందనే భావన సరికాదు. దానం అనేది మోక్షాన్ని చేరుకోవడానికి ఉపయోగపడే అనేక సాధనాలలో ఒకటి మాత్రమే. ఇది మనసును శుద్ధి చేసి, జ్ఞానాన్ని పొందేందుకు అనుకూలమైన అంతర్గత వాతావరణాన్ని సృష్టిస్తుంది. దానం, అహంకారం లేని కర్మ, మరియు చిత్తశుద్ధి – ఇవన్నీ కలిసి జ్ఞానానికి దారి తీస్తాయి. ఈ జ్ఞానమే చివరికి మోక్షానికి మార్గమని పండితులు స్పష్టం చేస్తున్నారు. దాన ధర్మాలు చేసే ప్రతి ఒక్కరూ ఈ నిగూఢ సత్యాన్ని అర్థం చేసుకోవడం అత్యంత అవసరం.